Apent | luty

Śpijcie z tą sama osobą przez tysiące nocy, a pewne seksualne fosforescencje zetrą się pod dotknięciem znajomych palców.

Vikersund, Walentynki 2015

- Spokojnie Fannis, nie napalaj się tak od razu. Jak dzisiaj się nie udało, to na pewno jutro będzie lepiej.

Wbrew pozorom oni wcale nie rozmawiają o dziewczynach. Tylko o rekordzie. I to nie byle jakim, bo rekordzie świata, na który Anders ma chętkę od pewnego czasu.

Chociaż w sumie ja też w pewnym sensie mógłbym wziąć sobie tą radę do serca.

Nie napalaj się tak od razu.

Bo właśnie tu leży mój błąd. Ledwo na jakąś spojrzę i bum! – już jestem w niej po uszy zakochany. Tak przynajmniej było do pewnego czasu; teraz jestem o wiele ostrożniejszy.

W tajemnicy przed Alexem wybraliśmy się do klubu. Nie było picia ani tańca – po prostu siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Było bardzo spokojnie i legitnie – cóż, do czasu.

- No napiłby się tego piwska – mruknął zniecierpliwiony Tom.

- Robisz to na własną odpowiedzialność, ziom. My cię do trenera nie wsypiemy, tylko ty nie daj się złapać. – Rune poklepał go po ramieniu.

- Danny – spojrzał na mnie – skoczysz?

Ciekawe czy ta gra słów była zamierzona.

Nie, lepiej nie podejrzewać go o takie rzeczy.

- Sorry, ale mi się nie chce. Poza tym, to dla mnie nie dla ciebie.

- Nie bądź pizda, tylko idź.

Wstając, wystawiłem mu środkowy palec. Niech wie, co o nim myślę.

- Spoko dupcia tam siedzi. Zagadaj.

- Może poruchasz.

Tym miłym akcentem zostałem wygoniony z naszego stolika.

Podszedłem do baru i krzyknąłem do barmana:

- Jedno piwo poproszę!

- Małe czy duże?

Małe, bo ja stawiam.

Żartuję, Hilde dziadować nie będę

- Duże!

Odwróciłem się w stronę chłopaków, żeby zobaczyć czy nie zrobili mi żartu i nie spieprzyli.

Nie żeby kiedykolwiek mi już tak zrobili.

Kiedy już spojrzałem w ich kierunku, ujrzałem dławiącego się śmiechem Fannemela, Rune rzucającego kulką stworzoną z chusteczki prosto w biust cycatej kelnerki, Stjernena obserwującego to z zapartym tchem oraz Toma, który jako jedyny zwrócił na mnie uwagę i uśmiechał się do mnie z uniesionymi kciukami.

Nie za bardzo wiedziałem o co chodzi, więc tylko zmarszczyłem brwi, na co on zareagował plaśnięciem się w czoło.

Od razu zwrócił tym uwagę reszty.

Zniecierpliwiony pokazał mi palcem mi coś niedaleko mnie. A raczej kogoś.

Spojrzałem w tamtym kierunku i oooooooch.

NO SIEMA.

Tym razem to ja pokazałem im okejkę i postanowiłem udać się w kierunku miłej pani. Moi przyjaciele jak zwykle nie zawiedli i dopingowali mnie różnymi śmiesznymi okrzykami.

Od Daniel tygrysie!, po to twoja noc, dzieciaku!.

Taktycznie usiadłem trzy krzesełka dalej od dziewczyny. Co jakiś czas delikatnie zerkałem w jej stronę; mój wzrok przemieszczał się z góry na dół. Najpierw obczajałem jej śliczną, dziewczęcą buzię, potem, mimowolnie przysięgam!, zerkałem na jej fajne, małe piersi, a na deser cieszyłem wzrok jej zgrabnymi kopytkami.

Dziewczyna miodzio, już mogę pakować ją do samochodu i wieźć do rodziców, żeby ją poznali.

Jednym susem przeskoczyłem z jednego miejsca na drugie, co ona chyba zauważyła, bo spojrzała w moją stronę i uśmiechnęła się.

Między nami zostało wolne miejsce.

- Twoje piwo – barman postawił kufel niedaleko mnie.

- Teraz już moje! – Hilde wcisnął swoje anorektyczne ciało w pustą przestrzeń między mną a blondynką, co ona skomentowała śmiechem.

Odchodząc, mój przyjaciel puścił mi oczko.

- Mogę tutaj usiąść? – wskazałem na miejsce pośród nas.

- Jasne, śmiało.

Kiedy już zająłem krzesełko, podałem jej rękę i przedstawiłem się:

- Tak w ogóle to jestem Daniel.

Ujęła ją z uśmiechem.

- Miło mi cię poznać, Daniel. Mam na imię… - oburzony głos Toma nie dał jej dokończyć.

- Dlaczego w moim piwie jest sok?!

Knajpiarz wzruszył ramionami.

- Ups – skomentował krótko i zajął się innymi klientami.

- Phi. – Obrócił się na pięcie i na odchodne jeszcze rzucił: - Właśnie straciliście klienta!

Odchrząknąłem.

- Nie znam go, naprawdę.

Oparła swoją głowę na dłoni.

- Chcesz się stąd wyrwać?                

Poprawiłem włosy.

- Gdzie?

Przysunęła się bliżej.

- Do ciebie?

- Nie jestem stąd – widząc, jak wzdycha, dodałem: - Ale możemy iść do ciebie!

Pokręciła głową.

- Nie, kochanie. To ja przychodzę do mężczyzn, nie odwrotnie.

Okay, to brzmi dziwnie.

- Ewentualnie możemy zwiedzić też tamto miejsce – wskazała palcem koedukacyjną toaletę.

Och, ale te moje jeansy ciasne.

Przydałoby się je ściągnąć.

Męska decyzja Tande: idziesz z nią czy nie?

Odpowiedź jest tylko jedna:

YOLO.

Zadowolony podałem jej rękę.

- Prowadź.

Oblizała usta i ujęła moją dłoń.

- Nie pożałujesz.

Zdecydowanie prowadziła mnie do miejsca naszej małej schadzki.

Rzuciłem usatysfakcjonowane spojrzenie chłopakom. Cóż, przynajmniej chciałem to zrobić, jednak widząc ich miny jedyne co można było wyczytać z mojej twarzy to zdziwienie. Bo jak inaczej mogłem zareagować na widok udającego wymioty Andersa, machającego włosami i pieszczącego swoje wyimaginowane piersi Kennetha czy kręcącego głową z przerażoną miną Toma?

Taaaak, ja też ich kompletnie nie rozumiem.

Ledwo wskoczyliśmy do ciasnego pomieszczenia, zdążyłem już poczuć jej chłodne dłonie pod moją koszulką. Złapałem ją za włosy i przyciągnąłem do siebie. Automatycznie wpiłem się w jej usta, co ona przyjęła zadowolonym mruknięciem.

Sięgnęła ręką do mojego paska.

- Cholera – zakląłem.

Uniosła brwi.

- Coś nie tak?

- Nie zabrałem ze sobą gumek.

Prychnęła.

- Olisin voinut arvata.

Nie zrozumiałem.

- Coś mówiłaś?

- Nie mistrzu, odpręż się.

O Jezu, ona naprawdę zamierza…

- Jeśli nie chcesz, to nie musisz, ja… - próbowałem wyplątać się z tamtej sytuacji.

Z irytacją zapięła mój rozporek.

- Decydujesz się czy może jednak nie, księciu? Jest młoda noc, jeszcze zdążę złapać kilku zdecydowanych chłopców.

Złapać? Dziewczyno, z iloma ty chcesz dzisiaj, no… to robić?!

- Uważam, że dziewczynie nie wypada tak postępować.

Poprawiła swoją sukienkę.

- Żadna praca nie hańbi.

I wyszła.

Tak po prostu.

Czyli, że ona jest dziw panią do towarzystwa.

Odetchnąłem z ulgą, że mimo wszystko nie zgodziłem się na jej usługi. Dopiero teraz dotarło do mnie, że nie zabrałem portfela ze stolika.

 ~*~*~*~

Witam ponownie!

W sumie, nie planowałam aż takiej długiej przerwy między rozdziałami(?), miesiącami(?), ale cóż, tak wyszło:D

Bardzo ucieszyłam się na taką dużą ilość komentarzy pod ostatnim postem; widziałam kilka znajomych mi już osóbek, ale też zawitało grono nowych czytelniczek co jest mega fajne:D

Jakby co - zapraszam także do Wandzi:D

buziaki:D