Sprelsk | marzec

Kobieta nigdy nie wie, czego chce, ale nie spocznie, dopóki celu nie osiągnie.

Planica, 2015*

- Hej, młody, uważaj!

Ała. Uprzedziłeś mnie za późno, stary.

Podniosłem z podłoża narzędzie tortur, jakim była piłka do siatkówki, która mimo swojego pozornego wyglądu, potrafi człowiekowi krzywdę zrobić – nie kłóćcie się, sam się o tym przekonałem.

Pozbywszy się jej, podszedłem do naszego kadrowego domku i usiadłem na schodach.

Podszedł do mnie zasapany Fannemel.

- Nie chcesz grać za mnie? Chłopaki robią mi na złość i wyrzucają piłkę za wysoko.

Ciężko jest być Andersem. Albo takim niskim jak on, jak kto woli.

Doskonale zdawałem sobie sprawę, jakimi wrednymi chujkami potrafią być nasi koledzy z kadry, więc wstałem, położyłem mu rękę na ramieniu i obiecałem:

- Pomszczę cię, bracie.

Uniósł brew.

- No to… do boju kocie?

Zasznurowałem porządniej moje buty, poprawiłem włosy i zabrałem Fannisowi jego okulary przeciwsłoneczne, bo na moje własne jeszcze nie zarobiłem, i byłem gotowy do gry.

- Tande! Rusz dupala! – krzyknął Stjernen.

Od razu do niego podbiegłem.

- Zagrasz ze mną. Sjoeen i Forfang nie umieją nawet podbić piłki, więc to tylko formalność.

- Gramy o coś fajnego, czy po prostu włączył ci się instynkt zwycięzcy?

  Klepnął mnie w ramię.

- Tu nie chodzi tylko o męską dumę. Gra toczy się o skrzynkę słoweńskiego piwa. Przegrany stawia. 

Słyszałem, że słoweńskie piwo jest takie dobre, że po wypiciu go, nawet niedoszłemu samobójcy chce się żyć. Nie żartuję.

Przybiłem Andreasowi piątkę.

- Ten miód będzie nasz, przysięgam na moje wiązania.

Głośno wciągnął powietrze.

- To zobowiązujące, wiesz?

Poklepałem się w pierś.

- Jestem tego świadom.

Zawołaliśmy chłopaków na nasze prowizoryczne boisko. Graliśmy na usypanym kamykami podłożu, a za siatkę służyło nam, mniej więcej mojego wzrostu, ogrodzenie.

- Fannemel i tak by nie blokował – parsknął śmiechem, uderzając mnie w ramię.

Ja się nie zaśmiałem. Ba, ja nawet się nie uśmiechnąłem.

- Dlaczego śmiejesz się z jego nieszczęścia?

Nie odpowiedział mi na to pytanie, bo przerwał mu krzyk Phillipa:

- Zaczynamy czy nie?

Uniosłem brwi.

- Co ci się tak spieszy?

- Bo jest o co grać!

Oparłem się rękoma o barierkę.

- Rodzice wiedzą, że pijesz tak młodo pijesz alkohol?

Zmarszczył czoło.

- Jesteś ode mnie tylko o rok starszy, debilu.

Wybałuszyłem oczy.

- Tak to ty sobie do kolegów z podwórka mów, jak ci pozwalają.

Szach-mat, koleżko.

Już lekko sprowokowany wróciłem do Stjernena i powiedziałem cicho:

- Teraz to musimy to wygrać.

Pokiwał głową.

- Wasza piłka, starsi mają pierwszeństwo – krzyknął Johann, rzucając Mikasę.

- Ech, widać, że młodzi i głupi – mruknął mój towarzysz, łapiąc piłkę. – I tak ich dojedziemy.

Mieliśmy mało czasu przed rozpoczęciem właściwego treningu, czyli symulacji lotów, więc postanowiliśmy zagrać jednego seta do piętnastu.

- Ty przyjmiesz, ja ci wystawię i zaatakujesz, okay?

Spytał mnie, kiedy czekaliśmy na zagrywkę bruneta.

- No dobra.

Piłka powędrowała w moją stronę, więc niemal perfekcyjnie ją przyjąłem, a mój przyjaciel mi ją wystawił i wszystko byłoby pięknie, gdyby nie… no właśnie.

- Prekleto!

Ups?

Cała trójka wybuchła śmiechem.

Zrobiło mi się głupio, że dziewczyna dostała ode mnie rykoszetem w głowę, toteż uniosłem rękę w geście przeprosin, i zacząłem iść w jej stronę, ale…

Ała, po raz drugi dzisiaj.

Pomasowałem moje biedne czółko, a moi przyjaciele śmieli się coraz głośniej. Miło mi, że ich rozbawiłem.

Rozejrzałem się znowu, żeby poszukać uszkodzonej brunetki, ale nie mogłem jej nigdzie znaleźć.

Trudno, najwyżej nie tym razem.

~*~

Po kolejnym nieudanym konkursie, który zakończył się dla mnie na pierwszej serii, stałem wraz z innymi zawodnikami i czekałem na rozpoczęcie się drugiej serii.

 - Wiesz, teraz będę miała wyrzuty sumienia, że to przeze mnie źle ci poszło.

Odwróciłem się w stronę, z której dochodził głos i dosłownie zabrakło mi tchu.

Ona była, no cóż, piękna.

- Przykro mi, naprawdę. Nie chciałem ci zrobić krzywdy.

Machnęła ręką.

- Nic mi nie jest, no i ja też chciałam cię przeprosić. Ty uderzyłeś mnie nienaumyślnie, a ja specjalnie rzuciłam piłką najmocniej jak umiem.

Wymusiłem uśmiech.

- Należało mi się.

Odrzuciła włosy do tyłu.

- Nie chcesz skoczyć na jakąś kawę?

Zagryzłem wargę.

- Teraz?

Uśmiechnęła się.

- Czemu nie?

Zawahałem się.

- Bardzo chętnie, ale… drugi trener chyba mnie woła – kiwnąłem głową, na stojącego jakieś sto metrów od nas Magnusa – chce przeanalizować jakieś błędy, czy coś. No to ten, do kiedyś!

Wyszczerzyłem się jak idiota, po czym podbiegłem do zdezorientowanego Breviga i szepnąłem:

- Ratuj, królu złoty. – kontynuowałem – Poklep mnie po ramieniu i zacznij coś mówić. Błagam.

- Co ci, młody? – zdziwił się.

- Tamta laska z tyłu jest jakaś dziwna.

- Ta, z którą przed chwilą gadałeś?

Pokiwałem głową.

- Ta sama.

- Co z nią nie tak?

- No nie wiem, niby ładna, ale jakaś podejrzana z charakteru.

- I wiesz to dzięki rozmowie, która trwała minutę?

Uszczypnąłem grzbiet nosa.

- No… tak.

Przewrócił oczami.

- Głupi jesteś i tyle. Chociaż w sumie, jakbym miał takiego brata to też byłbym dziwny.

- Kto jest jej bratem?

- Anze Lanisek.

To wiele wyjaśnia.

~*~

Razem z resztą team-u oglądaliśmy wskakujących na podium Słoweńców i Niemca. Było nam trochę przykro, bo po pierwszej serii Velta był blisko podium, ale obiecaliśmy odpalić w jutrzejszym konkursie drużynowym.

- Twoja nowa koleżanka tam stoi – szepnął do mnie Sjoeen.

Jak to już w życiu bywa, zwierzysz się jednemu, to zaraz dowiedzą się wszyscy.

Nie inaczej jest w kadrze norweskiej.

- Koleżanka aka wariatka – odburknąłem.

Parsknął śmiechem.

- Patrz teraz.

Zrobiłem, o co mnie poprosił, i jestem pewien, że będę żałował tego przez długi czas.

Słowenka widząc, że na nią spoglądam, wyciągnęła pasek swoich stringów zza spodni, upuściła coś na ziemię i pochyliła się po to.

- Fu – skrzywiliśmy się jednocześnie.

Odwróciła się w naszą stronę i puściła nam oczko.

- Mam dość – przyznałem.

- Ja też – przybił mi piątkę.

~*~

Dwa dni później, kiedy sezon oficjalnie zakończył się wygraną Niemca, pakowaliśmy wszystkie rzeczy, które przywieliśmy ze sobą na skocznie, do busa.

- Tande – zwrócił się do mnie Magnus – pójdź do domku i zobacz czy nie zostawiłem w nim  kluczy.

Pokiwałem głową, bo po co mam się kłócić?

Od parkingu do mojego celu nie było daleko, więc minutę później byłem w nim i szukałem kluczy.

Stałem tyłem do drzwi, gdy nagle usłyszałem przekręcający się zamek.

Co do kurwy?

- Nie bój się, to tylko tak na wszelki wypadek.

Przełknąłem ślinę i powoli odwróciłem się.

- Mogłabyś otworzyć? Spieszymy się na samolot.

Machnęła ręką.

- Nie masz chwilki?

Posmutniała.

Pokręciłem głową.

- Nawet dla mnie?

Zaczęła pomału zbliżać się w moją stronę.

- Ani kroku dalej! – wydarłem się.

Ona nic sobie z tego nie zrobiła, tylko uśmiechnęła się szeroko.

- Cii, o nic się nie martw.

Zostało jej dosłownie kilka kroków do mnie, kiedy rozległo się pukanie.

- Daniel? Żyjesz?

Od razu krzyknąłem:

- Pomocy!

Chyba przestraszyła się, bo podbiegła do drzwi i otworzyła je.

Szybko podbiegłem do nich i wyleciałem stamtąd jak z procy.

Marzec była zdecydowanie najdziwniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek poznałem.

*A Daniel oszukał przeznaczenie i wcale go tam nie było xD

~*~*~*~

Przepraszam!!!!

Kompletnie zapomniałam o tym blogu, przez co go zaniedbałam:/

Ale teraz obiecuję pisać szybciej i dodawać częściej:D

Buziaki:*
Chce ktoś z Was zwiastun na bloga?:D